روزگار درازی قلبم را فشردی

از آن کسی جز تو نشد

آن قدر دلم به تنگ آمد

جز تو کسی را ندید

جایی برای کس دیگر این دل نداشت

آنگونه مرا عاشقانه عاشق شب خوش ها کرد

که دیوانه دیدن همان چشم های به دور پیچیده دلت شد

نفرین برآن که تهدید کرد مرا

ترسیدم مبادا رخسار تورا تغییر دهد

اندوه هدیه کرد تا فراموش کنم

وقتی دلم فرو ریخت بر روی زمین